"Z oka Fryderyka..." cz.10

Kolejny dzień nie jest już tak ciekawy jak poprzednie. Siedzimy w hotelu czekając na wieści z Chopina, mamy lekcje powtórzeniowe, bo nikt nie wziął żadnych książek.  Na ostatniej lekcji- angielskim niespodzianka! Do jadalni, która zastępuje naszą klasę, wkracza Kapitan Baranowski z armatorem statku.  Z ust Kapitana słyszymy, że jesteśmy jedną z najlepszych załóg Chopina, co bardzo nas wszystkich cieszy.  Obiecuje, że nawet jeśli „Szkoła” zostanie przerwana to na pewno razem jeszcze gdzieś pożeglujemy. Wszystkich bardzo to pociesza, chociaż mamy świadomość tego, że najprawdopodobniej niedługo będziemy musieli się pakować.

W piątek idziemy pierwszy raz do brytyjskiej szkoły. Jest bardzo sympatycznie. Jedna z nauczycielek, która co roku zajmuje się wymianami z różnymi krajami, przydziela nas o różnych klas. Razem z Kingą trafiamy do klasy niemieckojęzycznej, ponieważ czujemy się na siłach rozmawiać w miarę swobodnie. Na lekcjach niemieckiego nauczycielka jest zachwycona tym, ze potrafimy płynnie porozumiewać się z angielskimi uczniami, a do tego umiemy więcej niż oni z niemieckiego. Lekcje w brytyjskiej szkole są inne niż u nas. Trwają po 100 minut, wbrew pozorom nie jest to męczące. Każdego dnia są 3 lekcje, ale kończą sie dopiero o 15:00, ponieważ są dwie długie przerwy ( jedna pół godziny, druga 50 minut). Dzieci i młodzież uczą się w grupach 15 osobowych. Pracownie i klasy są bardzo dobrze wyposażone. Szkoła posiada również dużą część przeznaczoną na wychowanie fizyczne.  Są to trzy boiska schowane w „namiocie” i ściana wspinaczkowa na zewnątrz głównego budynku.

W sobotę ciąg dalszy powtórek i zwiedzanie sklepów w własnym zakresie. Jednak wieczorem czeka nas pewna niespodzianka. Anglicy mają święto i jest organizowany pokaz fajerwerków. Na miejscowym stadionie zbierają się wszyscy mieszkańcy Penzance.  Widowisko trwa dobre pół godziny i jest naprawdę niezłe, brakuje tylko muzyki, jako tła. Po pokazie wszyscy wracają do domów spokojnie i nawet o 10 wieczorem kadra pozwala nam wracać w małych grupkach, bo jest bardzo bezpiecznie.

Niedziela już wcześniej zapowiadała się ciekawie. Rano razem z panią Kasią (nasza lekarka), chętni (w tym ja) poszliśmy do szkoły. Nie, w Anglii na szczęście dzieci nie uczą się w weekend. W szkole odbywa się spotkanie metodystów, a my, katolicy chcieliśmy zobaczyć z bliska różnice między tymi religiami. Wszyscy zjawiają się około pół godziny wcześniej. Rozmawiają, piją kawę lub sok, a następnie zaczyna się główna część nabożeństwa. Wszyscy śpiewają, klaszczą, wierni dziękują za osobiste szczęście i za to, że Jezus przyszedł na świat. Rozważają różne problemy na podstawie Nowego Testamentu i życia codziennego. Po południu przychodzi do nas polski ksiądz, który pochodzi z Rzeszowa i wspólnie odprawiamy mszę.

Dwa dni póżniej wracamy na nasz statek, ale tylko po to, żeby się spakować. Niestety musimy wrócić autobusem do domów. W Polsce czekają na nas reporterzy i oczywiście rodzice. Przy pożegnaniu nie brakuje łez i uścisków, mamy jednak nadzieję, że "Fryderyk" szybko zostanie wyremontowany... i znów będziemy oglądać takie widoki :)